Amy Groskamp Ten Have schrijft het volgende: een aanzoek is een enigszins plechtig verzoek. Vroeger was het gebruikelijk dat een jongeman, in keurig pak gestoken, zijn uitverkorene vroeg of zij de zijne wilde worden. Als het antwoord dan hopelijk ja was, vervoegde de jongeman zich – ditmaal in jacquet – bij de vader van het meisje om hem zijn geloofsbrieven te overhandigen en hem toestemming te vragen met zijn dochter te trouwen. Deze toestemming gold tot 1981; toen werd de leeftijdsgrens aangepast naar 18 jaar. Hoewel dit wordt beschreven in “Hoe hoort het eigenlijk” , is het tegenwoordig niet meer gebruikelijk om de hand van de vrouw te vragen aan haar ouders. Dit hangt echter af van de cultuur of religie, en in hoeverre deze traditie binnen een familie leeft. Ik vraag me af: hoe zou jij dat doen? Tegenwoordig wordt het aanzoek op tal van manieren aangepakt: van stadionaanzoeken en grote gebaren tot kleine, intieme momenten op vakantie. Als je op social media #verloofd intikt, kom je de mooiste momenten tegen: van aanzoeken tijdens een diploma-uitreiking tot op vakantie. Elk aanzoek is speciaal gemaakt voor de persoon die je vraagt, want gemiddeld genomen is het aankomende echtpaar 4 tot 5 jaar bij elkaar. Dit is een stuk langer dan vroeger, wanneer je bij de verkering al in het huwelijksbootje stapte.
|
|||